‘Niene blijft altijd een onderdeel van ons leven’

De 31-jarige Kim en 34-jarige Bram kijken in 2023 enorm uit naar de komst van hun eerste kindje. “Ik had een super fijne zwangerschap; de baby groeide volgens het boekje en ik voelde me goed”, begint Kim. “Totdat ik op maandagmorgen 18 september ineens merkte dat ik wat bloed verloor. Vrij snel daarna kreeg ik last van mijn onderrug, dus ik besloot onder de douche te gaan staan. Maar toen de pijn in golven kwam en ging, besefte ik dat ik aan het bevallen was. Ik werkte in die tijd zelf als verpleegkundige op de afdeling Verloskunde van het ziekenhuis in Boxmeer. Door mijn achtergrond raakte ik niet in paniek, maar ik wist direct: dit is niet goed. Terwijl Bram de verloskundige belde, voelde ik steeds meer druk en pijn. Toen de vliezen braken, belde Bram na overleg met de verloskundige 112. Terwijl hij de meldkamer aan de lijn had, ben ik op het toilet bevallen van Niene.” Bram kan op dat moment niets anders doen dan Kim ondersteunen en de instructies van de meldkamer volgen. Hij blikt terug: “Niene heeft nog even geleefd, haar armpjes en beentjes bewogen. Ondertussen verloor Kim veel bloed. Toen de ambulance en verloskundige tegelijkertijd voor de deur stopten, was Niene al overleden.”

‘Pascalle dacht écht aan alles’

Kim moet direct geopereerd worden omdat de placenta niet los komt en gaat met spoed naar het ziekenhuis. Later die dag bezoekt Pascalle Ruinard het paar. Zij is verloskundige en verliescounselor en nam samen met collega Debbie Janssen het initiatief voor de Verliespoli. Daar ondersteunen ze mensen die hun kindje vóór, tijdens of vlak na de geboorte hebben verloren. Kim vertelt: “Pascalle heeft Niene gezien en was vanaf die eerste dag bij ons betrokken. Ze kwam met dingen waar we zelf op dat moment nooit aan gedacht zouden hebben. Zoals het idee om een afdruk van de voetjes en handjes van Niene te maken. We zijn heel blij met deze tastbare herinnering!” Verder werd Niene gewogen en opgemeten, en zijn er foto’s van haar gemaakt. Pascalle zegt daarover: “Je krijgt maar één kans om dit soort dingen te doen. Daarom wijs ik ouders bijvoorbeeld ook op de mogelijkheid dat kosteloos een fotoreportage van het kindje gemaakt kan worden. Dit kan via Stichting Still of Stichting Make-a- Memory.” Ook krijgen ouders een herdenkingsbox vanuit het ziekenhuis mee naar huis. Bram: “Daarin zaten onder andere twee knuffeltjes en de hand- en voetafdrukjes. Pascalle dacht écht aan alles, daar zijn we heel dankbaar voor.”

Regenbogen op weg naar huis 

Dezelfde avond mogen Kim en Bram met Niene naar huis. Kim blikt terug: “Onderweg naar huis zagen we allemaal regenbogen, dat was heel mooi. Eenmaal thuis voelde het heel leeg. Het weekend ervoor hadden we nog een wandelwagen gekocht, die stond in de garage. Nu moesten we ineens een crematie gaan regelen.” Kim en Bram ontvangen in de dagen na het plotselinge verlies hun ouders, zussen, broer en een bevriend koppel. “We waren super trotse ouders en wilden Niene laten zien.” Het paar gaat ook samen naar het crematorium om het afscheid voor te bereiden. “Een paar dagen daarvoor was er nog niets aan de hand. Nu stonden we ineens in een crematorium.” Kim en Bram kijken met een goed gevoel op die afscheidsdienst terug. Bram vertelt: “Niene lag in een heel mooi mandje, met de knuffel uit het ziekenhuis erbij.” 

‘Na de crematie kwam de echte klap’ 

In de periode die volgt, zijn Kim en Bram open over hun verlies. Naar elkaar en naar familie, vrienden en collega’s. “Na de crematie kwam de echte klap”, vertelt Kim. “Ik voelde me letterlijk en figuurlijk leeg. Ook was ik boos op mijn eigen lichaam. Ik vroeg me af waarom de zwangerschap zo plotseling was gestopt, maar er is geen medische oorzaak gevonden. Dat geeft wel hoop en vertrouwen voor de toekomst.” Van haar zussen kregen Kim en Bram een knuffelbeer met exact hetzelfde gewicht en lengte als Niene. “Voor 21 weken was ze best groot; alles zat erop en eraan. Die beer is ons heel dierbaar, hij gaat zelfs mee op vakantie.” 

‘De gesprekken luchtten op’

Kim en Bram nemen alle geboden hulp bij de rouwverwerking aan. “Omdat we beseften dat we zo’n ingrijpende gebeurtenis niet alleen konden verwerken, zijn we twee keer bij een psycholoog geweest. Zo’n drie of vier keer gingen we naar de Verliespoli. De gesprekken met Pascalle voelden heel huiselijk. Zij begreep ons precies! Het luchtte op dat we ons verhaal bij haar konden doen en dat ze ons vertelde dat we op de goede weg waren met de rouwverwerking. Ook kregen we nuttige tips, bijvoorbeeld rond lotgenotencontact”, vertelt Kim.

‘Rouwen is keihard werken’

“Voor de ouders staat het leven na zo’n verlies een hele tijd stil terwijl anderen doorgaan. Rouwen is keihard werken, het zuigt je leeg”, vertelt verliescounselor Pascalle. “We zien ouders meestal drie en zes weken na het verlies. Tijdens die gesprekken hebben wij meer tijd dan de gynaecoloog tijdens het consult. En naast dat we vragen hoe het lichamelijk en mentaal met de moeder gaat, betrekken we de vader ook actief bij de gesprekken. We hopen dat mensen minder snel vastlopen door de gesprekken op de Verliespoli.” Bram is net als Kim erg te spreken over deze vorm van begeleiding. “We hadden een aanspreekpunt in het rouwproces, en vonden het heel fijn dat dit hier in het ziekenhuis kon.” Tijdens de gesprekken met de ouders steekt Pascalle altijd een kaarsje aan en noemt ze de naam van het kindje. Een gebaar dat Kim erg waardeert. “Ze zeggen wel eens: ‘noem mijn naam en ik besta’. En zo is het ook echt. Het is fijn als mensen haar benoemen. Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan Niene denken. Ze blijft altijd onderdeel van ons leven.”