Ze gaat ziekenhuis in en uit, en krijgt zelfs twee keer een donornier: van haar moeder en van haar tante. Dan gaat het een tijdje relatief beter, alhoewel ook dan de nodige opnames en zware medicatie aan de orde van de dag zijn. Maar uiteindelijk biedt het geen structurele oplossing. Sinds haar 28ste start daarom het dialysetraject en wacht Moniek ondertussen op een nieuwe donornier. “Ik ben niet bezig met die nieuwe nier, ik wacht geduldig af. Alles heeft zo zijn tijd en plaats in het leven en als dat telefoontje komt, is dat het juiste moment. Door mijn ervaringen en levenslessen voel ik me sterk en krachtig.”
Trots
Moniek ziet haar leven als gevuld met onvoorspelbare kronkels en keerpunten, hobbels en bergen zoals we die ook in de natuur kennen. “Groeien, leren en leven gaan nooit volgens een rechte lijn. En dat maakt het juist ook interessant! Je levensreis brengt je niet per se dichter bij je doelen. Tegenslagen zijn er om te overwinnen en ik geniet ook intens van mijn eigen reis.”
Lichamelijk en mentaal voelt Moniek zich momenteel heel goed. Ze probeert in conditie te blijven door veel te wandelen en gaat zo vaak ze kan wat leuks doen. Feit is en blijft dat ze drie keer per week naar het dialysecentrum van VieCuri moet. Ook daar zit Moniek niet bij de pakken neer. “Dankzij goede begeleiding van de dialyseverpleegkundigen, heb ik het zelf aanprikken op de shunt geleerd. De shunt is een onderhuidse verbinding tussen de slagader en ader die nodig is voor het dialyseren. Ik ben er trots op dat ik dit heb geleerd, want daarbij heb ik echt iets moeten overwinnen. Vroeger kreeg ik het al Spaans benauwd als ze zeiden dat ze bloed moesten prikken!”
Tweede familie
In het nieuwe dialysecentrum is Moniek vooral te spreken over de ruimtelijke opzet. Maar veel belangrijker vindt ze het fijne contact met de verpleegkundigen en artsen op de afdeling. “Dit is mijn tweede familie geworden! Het voelde vanaf de eerste dag alsof ik in een warm bad kwam. En op een gegeven moment ken je elkaar zo goed, je deelt zoveel met elkaar. Toen in de coronatijd alles op slot ging, zag ik de mensen van de dialyse vaker dan mijn eigen familie!”
Dromen en plannen
Met haar 36 jaar is Moniek een stuk jonger dan de gemiddelde dialysepatiënt. Zelf stoort ze zich niet aan het grote leeftijdsverschil. “Ik kan heel goed met ouderen opschieten, misschien omdat ik al zoveel heb meegemaakt in mijn leven. Je word vrij snel volwassen als je op je zestiende al moet nadenken over leven en dood. Maar ik probeer het beste uit het leven te halen en geniet er ook echt intens van!”
In de coronatijd begon Moniek met het maken van sieraden onder de naam ByMootje en ze werkt bij een advocatenkantoor. Dromen en plannen zijn er genoeg. Onlangs werd ze door de medisch maatschappelijk werker van VieCuri gevraagd of ze als ervaringsdeskundige andere nierpatiënten wil ondersteunen: individueel of in groepsverband. “Ik vind het heel mooi dat ik op deze manier mijn ervaringen en blik op het leven met anderen kan delen. Ik heb geleerd dat het niet de tegenslag is die het moeilijk maakt, maar de manier hoe je daarmee omgaat.”
