Patiënten van ziekenhuis VieCuri in Venlo en Venray krijgen deze dagen onverwachte post: lieve kaartjes geschreven door onbekenden. Het is een initiatief van de 16-jarige Lara Özdemir uit Blerick. Ze wil er patiënten een hart mee onder de riem steken.
Lara: "Ik had deze zomer wat tijd over die ik goed wilde besteden. In bijbaantjes vond ik niet wat ik zocht, dus bedacht ik zelf deze actie", vertelt Lara. Ze ging in gesprek met het ziekenhuis. “Daar was men enthousiast. Ik heb een paar honderd blanco kaarten gekregen. Daarmee benaderde ik o.a. de middelbare scholen Het Wildveld en Blariacum, de bibliotheek, het Taalhuis en vriendinnen. Er werden lieve woorden geschreven, getekend en geschilderd. Sommige kaarten zijn echte kunstwerkjes!”
Bekijk hier de reportage die Omroep Venlo maakte over de actie van Lara.
Beter dan een bloemetje
Meneer Theunissen en meneer Geraeds kregen de eerste kaartjes persoonlijk overhandigd van Lara en waren er erg blij mee: “Zo’n kaartje doet meer dan een bloemetje. Het is super lief en bijzonder, dankjewel!”
Troost en ontroering
Tot nu toe zijn ruim 200 kaarten voorzien van een mooie boodschap. Ze worden de komende tijd uitgedeeld aan patiënten op verschillende afdelingen. Stijn van Wesepoel, teamleider Longgeneeskunde van VieCuri, nam het eerste pakketje kaarten in ontvangst om te verdelen onder patiënten: "We zijn ontroerd door het initiatief. Het is hartverwarmend. De kaartjes zorgen voor troost, steun of een glimlach bij onze patiënten.”
Een klein gebaar, zo waardevol
Lara bezocht behalve de Longafdeling ook de Kinderafdeling. Ook daar worden de jonge patiënten blij gemaakt met kaartjes, waarvan sommigen dus door leeftijdgenootjes zijn gemaakt. Lara wil doorgaan met de actie: “Iedereen die ik vraag mee te doen, vindt het leuk. Het is heel eenvoudig en tegelijk betekent het zoveel. Woorden zijn heel krachtig!”
Wie Lara wil helpen, kan zich melden via kaartknuffels@gmail.com.
Het basisontwerp van de kaartjes is van Lea Willems (instagram.com/lea.illustrations). Het heeft op één zijde een mooie, opbeurende zin uit een Noord-Limburgs liedje. Dankjewel Lea!
