Medische beslissingen

Als patiënt en familie kan men in het ziekenhuis geconfronteerd worden met vragen en medische beslissingen rondom het levenseinde. Zonder twijfel behoort de afweging van alle factoren die hierin een rol spelen tot een van de moeilijkste opgaven waarvoor een patiënt en diens familie (of vertegenwoordiger) en een hulpverlener kan komen te staan. Meer nog dan bij het normale dagelijkse handelen is het bij medische handelingen rond het levenseinde noodzakelijk dat er duidelijkheid bestaat over taken en verantwoordelijkheden van artsen, verpleegkundigen en andere betrokkenen. In de besluitvorming is het vereist dat er duidelijke afspraken worden gemaakt en een goede uitleg wordt gegeven om zorgvuldig handelen te waarborgen.

Deze informatie is bedoeld om u te informeren over een aantal begrippen die in deze medische beslissingen centraal staan.

Wij behandelen achtereenvolgens de volgende onderwerpen:

• niet reanimeren;
• weigering van een behandeling door de patiënt;
• abstineren;
• palliatieve zorg en stervensbegeleiding;
• palliatieve sedatie en euthanasie.

Tot slot bespreken wij een aantal wilsverklaringen waarin patiënten hun wensen ten aanzien van deze onderwerpen kunnen optekenen. Als u verdere vragen heeft over deze onderwerpen kunt u terecht bij de verpleging of uw behandelend arts. Bij het vaststellen van de informatie in deze brochure zijn de uitgangspunten van de Wet op de geneeskundige behandelingsovereenkomst (WGBO) en landelijke richtlijnen van o.a. de Koninklijke Nederlandsche maatschappij tot bevordering der geneeskunst (KNMG) gehanteerd.

Reanimatie is een behandeling die wordt toegepast bij een plotselinge hart- en/of ademhalingsstilstand. De arts heeft verschillende hulpmiddelen ter beschikking, waarmee kan worden geprobeerd het ontstane probleem weer op te lossen zoals hartmassage, kunstmatige beademing, het toedienen van elektrische schokken en medicijnen.

 Wel of niet reanimeren is een ingrijpende beslissing. Uitgangspunt binnen ons ziekenhuis is dat een patiënt met een hart- en/of ademhalingsstilstand gereanimeerd wordt, tenzij er expliciet een beslissing genomen is om niet te reanimeren. Een besluit tot reanimeren moet snel genomen worden omdat er anders door zuurstofgebrek hersenbeschadiging kan optreden. De kans dat een reanimatie slaagt is afhankelijk van vele factoren zoals bijvoorbeeld leeftijd en lichamelijke gesteldheid. Binnen elk ziekenhuis is voor dergelijke noodsituaties altijd een goed uitgerust en opgeleid reanimatieteam oproepbaar.

Soms zijn er situaties waarin van te voren met de patiënt of diens familie of vertegenwoordiger is afgesproken om niet over te gaan tot reanimeren. Voor een besluitvorming tot niet-reanimeren is een drietal situaties te noemen:

1. De patiënt geeft zelf aan niet gereanimeerd te willen worden. De arts zal moeten nagaan dat de patiënt de consequenties van dit besluit kan overzien. Is dit het geval, dan zal de arts de beslissing van de patiënt dienen te respecteren.
2. Er is geen of slechts een geringe kans van slagen van de reanimatie. De behandelend arts bespreekt dit met de patiënt (en zo nodig diens familie of vertegenwoordiger) en de eventuele medebehandelaar. In het algemeen zal men dan niet overgaan tot reanimatie.
3. Reanimatie is ongewenst. De reanimatie heeft wel kans van slagen, maar het niveau van geestelijk en/of lichamelijk functioneren nadien is niet de wens van de patiënt of wordt geacht niet de wens van de patiënt te zijn. De behandelend arts zal dit bespreken met de patiënt en zo nodig zijn familie of diens vertegenwoordiger. Als er geen overeenstemming wordt bereikt, dan heeft de patiënt het laatste woord. 

Als een patiënt niet in staat is informatie op te nemen om weloverwogen een beslissing te nemen over reanimatie, dan moet de behandelend arts op een andere manier diens wensen en opvattingen hierover leren kennen. Dat kan door overleg met de partner, de familie of vertegenwoordiger. Ook kunnen de huisarts en de verpleegkundigen een belangrijke informatiebron zijn. Als onduidelijk blijft wat de patiënt zou willen, is het uitgangspunt: reanimeren.

De behandelend arts neemt de beslissing rond een niet reanimeren-beleid en is er verantwoordelijk voor. Het moge duidelijk zijn dat een niet reanimeren-beleid geen eenpersoonsbesluit is. Een op juiste wijze tot stand gekomen en vastgelegde niet reanimeren-afspraak is bindend voor alle artsen, verpleegkundigen en anderen, ook als zij niet bij de besluitvorming betrokken waren. Een dergelijke afspraak moet echter regelmatig worden heroverwogen en kan eventueel door patiënt en arts herroepen worden. Vaak zal de behandelend arts proberen in een zo vroeg mogelijk stadium, zelfs poliklinisch, een niet-reanimeren beleid te bespreken. Overigens heeft een niet reanimeren-beleid geen beperking voor het overige medische handelen. Een niet reanimatie afspraak wordt vastgelegd in het patiëntendossier en bij ontslag wordt ook de huisarts hiervan op de hoogte gebracht.

Voor een medische behandeling heeft de arts toestemming van de patiënt nodig. Het  kan voorkomen dat een patiënt een medisch zinvolle behandeling weigert (ook als dit  de dood tot gevolg heeft). De hulpverlener heeft de wettelijke plicht deze beslissing  te respecteren en mag in dit geval niet ingrijpen tegen de wil van de patiënt. De arts kan hier alleen van afwijken als onderstaande situaties zich gelijktijdig voor  doen: 

• de patiënt wordt wilsonbekwaam geacht én acuut medisch handelen is  noodzakelijk om ernstig nadeel te voorkomen. Zo is het bijvoorbeeld overduidelijk  dat iemand die bewusteloos of ernstig in de war is niet zelf kan beslissen over een  noodzakelijke, acute ingreep waarmee ernstig nadeel voorkomen kan worden. 
• Als overleg met de wettelijk vertegenwoordiger niet mogelijk blijkt te zijn, kan de  arts in een dergelijke situatie toch besluiten tot behandeling.

Minderjarige kinderen

Het recht van minderjarige kinderen en/of ouders om een behandeling te weigeren,  verdient een afzonderlijke uitleg.  Volgens de wet zijn kinderen vanaf 16 jaar volledig bevoegd om toestemming te  verlenen voor een medische behandeling. Toestemming van de ouders is dan niet  vereist. Tussen de 12 en 16 jaar is naast de toestemming van het kind tevens  toestemming van de ouders vereist. In sommige gevallen kan het voorkomen dat de  wil van het kind anders is dan de wil van de ouders. De behandelend arts zal  onafhankelijk van de ouders de weloverwogen wens van het kind dienen te volgen.  Bij kinderen tot 12 jaar is voor iedere medische ingreep altijd toestemming van de  ouders of wettelijk vertegenwoordiger nodig. Indien een kind wilsonbekwaam is, dient  de wettelijke vertegenwoordiger (ouder(s), voogd of mentor) toestemming te verlenen  voor de beoogde behandeling. Bij kinderen tot 16 jaar kunnen de ouders in uitzonderlijke situaties (tijdelijk) uit de  ouderlijke macht ontzet worden zodat een behandeling wel /niet kan plaats vinden.  Dit kan bijvoorbeeld als de wens van de ouders ernstig nadeel voor het kind met zich  meebrengt of als ouders niet in het belang van het kind handelen.

Iemand is wilsbekwaam als hij in staat is om zijn situatie reëel in te schatten, relevante informatie te begrijpen en de gevolgen van een besluit te overzien. Zonder dat er sprake hoeft te zijn van een acute noodsituatie kan het voorkomen dat niet iedere patiënt te allen tijde in staat is tot een redelijke waardering van zijn belangen terzake zijn ziekte. Als hij dit niet kan is hij voor de kwestie niet competent ofwel “wilsonbekwaam”.

Elke arts is bevoegd de wils(on)bekwaamheid bij een patiënt te onderzoeken en te beoordelen. Indien vermoed wordt dat het oordelend vermogen van een patiënt niet adequaat is, kan de arts besluiten tot het inroepen van de hulp van een psychiater.

Wilsbekwaamheid dient per beslissing of type beslissing beoordeeld te worden. Bijvoorbeeld: is iemand bekwaam om te beslissen een operatie te ondergaan? Voor deze beslissing kan iemand wilsonbekwaam worden geacht, maar dat wil niet zeggen dat hij dit in alle opzichten is. Zo zijn mensen met een verstandelijke handicap of een dementie in sommige opzichten wilsonbekwaam, maar kunnen soms voldoende inzicht hebben om zelf te kunnen beslissen over een behandeling.

Vertegenwoordiger 

Als de hulpverlener tot de conclusie is gekomen dat de patiënt niet in staat is om over een voorgenomen onderzoek of behandeling te beslissen, dan moet de arts een vertegenwoordiger daarover informeren en hem/haar vragen voor de uitvoering ervan.

In de praktijk is echter niet altijd duidelijk wie de hulpverlener als vertegenwoordiger kan aanspreken. De wet hanteert de volgende volgorde:

• curator of mentor ( ook wel genoemd: de wettelijke vertegenwoordiger);
• schriftelijk gemachtigde;
• echtgenoot, geregistreerde partner of andere levensgezel;
• ouder, kind, broer of zus van de patiënt.

Onder abstineren wordt hier verstaan: 'het zich onthouden van behandeling'. Wanneer een behandeling niet meer zinvol is kan het behandelteam besluiten om de behandeling te staken of een nieuwe behandeling niet te starten. Hierbij wordt rekening gehouden met de effectiviteit van behandelen, de verhouding tussen voor- en nadelen van behandelen en de betekenis van behandelen voor het verdere leven van de patiënt.

Extra aandacht vraagt de besluitvorming rond staken of afzien van behandeling bij wilsonbekwame patiënten.

Hierbij kunnen zich de volgende situaties voordoen:

• Zowel de (wettelijke) vertegenwoordiger van de wilsonbekwame patiënt als het behandelteam vinden een specifieke medische ingreep niet zinvol. Dan zal van behandeling worden afgezien.
• De (wettelijke) vertegenwoordiger vindt een behandeling niet zinvol, maar het behandelteam wel. In dat geval zal het oordeel van de wettelijke vertegenwoordiger leiden tot het staken van de behandeling, mits voldaan is aan een aantal voorwaarden: 

1. 1. De vertegenwoordiger moet de belangen van de patiënt dan wel zijn vermoedelijke wil op het oog hebben.
   2. De argumenten van de vertegenwoordiger om zijn oordeel over de veronderstelde zinloosheid van de behandeling te onderbouwen, dienen valide te zijn. Dat wil zeggen dat deze argumenten op juiste feitelijke informatie gestoeld zijn en dat er geen redeneerfouten gemaakt worden. Als niet aan deze voorwaarden voldaan is, zijn er onvoldoende morele en juridische gronden om een behandeling te staken dan wel ervan af te zien.
   3. Indien bij wilsonbekwame kinderen na uitvoerige gesprekken blijkt dat team en ouders een fundamenteel verschil van mening blijven houden, kan de Raad van de Kinderbescherming ingeschakeld worden. Langs die weg kan de ouders eventueel tijdelijk de ouderlijke macht worden ontnomen om behandeling van het kind mogelijk te maken.
   4. Wanneer de vertegenwoordiger een behandeling zinvol vindt maar het team niet, heeft de vertegenwoordiger een belangrijke stem. Als na een aantal gesprekken het verschil van mening blijft bestaan maar de indruk bestaat dat de vertegenwoordiger de belangen dan wel de vermoedelijke wil van de wilsonbekwame patiënt op het oog heeft en steekhoudende argumenten hanteert, zal in het algemeen verder behandeld worden.

 Als de behandeling niet (meer) als effectief beschouwd kan worden, of voortzetting inhoudt dat de arts handelt in afwijking van de medisch professionele standaard, kan de arts behandeling staken

Palliatieve zorg en stervensbegeleiding zijn begrippen die nauwe raakvlakken hebben en door vergrijzing van de bevolking en de toegenomen aandacht voor menswaardig sterven steeds meer belangstelling krijgen.

Palliatieve zorg

Palliatieve zorg richt zich op de kwaliteit van het leven van mensen in hun laatste levensfase, als een levensbedreigende ziekte niet meer is te genezen. Palliatieve zorg omvat meer dan pijn- en symptoombestrijding. Ook andere problemen van lichamelijke, psychosociale en spirituele aard spelen een rol. De zorg richt zich op een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven voor patiënten en voor hun familie. Verschillende zorgverleners proberen samen de zorg zo te organiseren dat de patiënt tot een waardevolle afronding van het eigen leven kan komen. Vroegtijdige signalering en zorgvuldige beoordeling en behandeling is hierbij van belang.

Bij palliatieve zorg:

• Is niet de genezing van de patiënt het doel, maar een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven, waardoor het ziekteverloop mogelijk positief beïnvloed kan worden;
• Is de dood een normaal, natuurlijk proces, dat niet vertraagd of versneld wordt;
• Is er aandacht voor lichamelijke én psychische klachten; 
• Worden de psychologische en spirituele aspecten in de zorg samen benaderd; 
• Is er emotionele ondersteuning voor de naasten om te leren omgaan met de ziekte van de patiënt en met eigen rouwgevoelens;
•  Wordt, indien nodig, vanuit een team zorgverleners gewerkt, zodat aan alle noden van de patiënt en naasten tegemoet kan worden gekomen, indien nodig ook na het overlijden van de patiënt (ondersteuning bij verliesverwerking).

Palliatieve zorg kan vroeg in het ziekteverloop aan de orde zijn en gecombineerd worden met mogelijk levensverlengende therapieën (zoals chemotherapie en radiotherapie). Bij palliatieve zorg behoren ook onderzoeken en ingrepen die nodig zijn om pijnlijke, klinische complicaties te begrijpen en te behandelen.

Stervensbegeleiding

 Stervensbegeleiding richt zich op een passende en respectvolle medische, psychosociale en spirituele begeleiding van mensen in hun laatste levensfase. Het VieCuri Medisch Centrum streeft ernaar om iedereen zo veel mogelijk in de gelegenheid te stellen om volgens zijn eigen levens- of geloofsovertuiging te kunnen sterven. Wij willen een patiënt in de laatste levensfase extra zorg en begeleiding geven zodat hij of zij op een waardige wijze afscheid van het leven kan nemen.

Dat hoeft niet altijd in een ziekenhuis, verzorgingshuis of verpleeghuis te zijn. Palliatieve zorg wordt steeds vaker verleend in huis of in een makkelijk toegankelijke woonvoorziening zoals een bijna-thuis-huis of in een hospice.

Wanneer een patiënt in het ziekenhuis kiest om thuis in zijn vertrouwde omgeving te sterven, dan kan in bepaalde gevallen de huisarts en de regionale thuiszorg gevraagd worden hem/haar te begeleiden. Het verzorgen van een geliefde kan desondanks zwaar zijn. Desgewenst kan men in zulke situaties een beroep doen op hiervoor opgeleide vrijwilligers of besluiten tot opname in een bijna-thuis-huis, of een hospice. 

Bijna thuis huis

In een bijna-thuis-huis spreekt men van “thuisverplaatste zorg”. Een bijna-thuis-huis biedt mensen die in hun laatste levensfase niet thuis kunnen of willen overlijden een vervangend “thuis” aan, waar palliatieve zorg wordt verleend in een zo huiselijk mogelijke omgeving. Er zijn hoofdzakelijk vrijwilligers in dienst die zoveel mogelijk samen met de familie de dagelijkse zorg verlenen. De eigen huisarts houdt de medische verantwoordelijkheid en de verpleegkundige hulp komt van de reguliere thuiszorg. Bijna-thuis-huizen zijn vooral geschikt voor de opvang van patiënten die niet zozeer om medische als wel om sociale redenen niet langer thuis kunnen worden verzorgd. Voor een opname heeft men in de meeste gevallen een indicatie van het Centrum Indicatiestelling Zorg (CIZ) nodig.

Hospices

Anders dan in de door vrijwilligers gedreven bijna-thuis-huizen, werkt in de hospices een veelheid aan beroepsgroepen. De verpleegkundigen nemen in de hospices een spilfunctie in. De medische verantwoordelijkheid berust soms bij een huisarts of hospice-arts, soms bij een medisch specialist. Verder is een psycholoog of geestelijk verzorger werkzaam, en zijn andere disciplines (zoals de fysiotherapeut, ergotherapeut) vaak op afroep beschikbaar. Ook vrijwilligers kunnen er werkzaam zijn. Deze kenmerken maken een hospice geschikt voor de opvang van mensen die om medische redenen niet meer thuis kunnen worden verzorgd. Voor een verblijf heeft men een CIZ-indicatie (Centrum Indicatiestelling Zorg) nodig. Hospices kunnen verbonden zijn aan een verpleeg- of verzorgingshuis, maar er bestaan ook zelfstandige hospices.

Palliatieve sedatie wordt omschreven als het opzettelijk verlagen van het bewustzijn 
van de patiënt in de laatste levensfase. Het doel is om ondraaglijk lijden te verlichten, 
bijvoorbeeld bij pijn. Doel is niet om het leven van de patiënt te bekorten of te
verlengen. 
Palliatieve sedatie richt zich op de laatste levensfase, als te verwachten is dat de 
patiënt binnen enkele weken overlijdt.

Kijk hier voor meer informatie over palliatieve sedatie.

In Nederland wordt onder euthanasie verstaan: iedere vorm van levensbeëindigend handelen door een arts op verzoek van een patiënt met het doel een einde te maken aan uitzichtloos en ondraaglijk lijden van de patiënt. Essentieel is het vrijwillige karakter ervan: euthanasie en hulp bij zelfdoding kunnen alleen plaatsvinden op uitdrukkelijk verzoek van de patiënt zelf.

Bij euthanasie dient de arts de patiënt een dodelijk medicament toe. Schrijft de arts een dodelijk middel voor en neemt de patiënt deze vervolgens zelf in, dan wordt er gesproken van hulp bij zelfdoding. Euthanasie en hulp bij zelfdoding vallen onder de euthanasiewet.

Het op verzoek van een patiënt staken of niet instellen van een medische behandeling wordt niet gezien als een vorm van euthanasie. Ook het afzien door een arts van een zinloze medische behandeling is geen euthanasie; dit behoort tot normaal medisch handelen. Ook pijnverlichting met steeds zwaardere middelen die als neveneffect hebben dat ze het leven verkorten is geen euthanasie.

Het VieCuri Medisch Centrum heeft ten doel op een goede en doelmatige wijze te voorzien in de behoefte aan onderzoek, behandeling, verpleging alsmede verzorging van patiënten. In dit verband beoogt de Stichting een toegankelijk en breed pakket van kwalitatief goede medisch-specialistische zorgverlening aan te bieden. In deze context wordt euthanasie gezien als een uiterste middel in die gevallen, waarin de arts en de patiënt met de rug tegen de muur staan en waarbij zij menen dat het lijden van de patiënt op geen enkele, aanvaardbare manier kan worden verholpen of verlicht. Een arts zal nooit trachten een patiënt ertoe over te halen het levenseinde te bespoedigen.

Bij een verzoek om euthanasie overlegt de behandelend arts altijd met de patiënt zelf. De wens van de patiënt om euthanasie wordt zo mogelijk besproken met de familie/naasten/ vertegenwoordiger, de verpleegkundige, de huisarts en geestelijke verzorger, tenzij de patiënt uitdrukkelijk anders verzoekt. Ons ziekenhuis stelt de eis dat de arts bij de besluitvorming over een verzoek om euthanasie en bij het uitvoeren ervan, de grootst mogelijke zorgvuldigheid in acht neemt.

Daarvoor zijn (wettelijk) voorgeschreven zorgvuldigheidseisen opgesteld, waarvan er hier enkele worden genoemd:

• De arts is ervan overtuigd dat de patiënt een vrijwillig en weloverwogen verzoek tot euthanasie doet.
• De arts is ervan overtuigd dat er sprake is van uitzichtloos en ondraaglijk lijden. 
• De arts heeft de patiënt voorgelicht over de situatie en de vooruitzichten.
• De arts is met de patiënt tot de overtuiging gekomen dat er geen redelijke andere oplossing is voor de situatie.
• De arts heeft minstens een andere onafhankelijke arts geraadpleegd.
• De andere arts heeft de patiënt gezien en heeft schriftelijk bevestigd dat aan bovenstaande eisen is voldaan.
• De arts voert de levensbeëindiging of hulp bij zelfdoding medisch zorgvuldig uit.
• Achteraf meldt de arts de euthanasie aan GGD-arts. Deze meldt de euthanasie aan een regionale toetsingscommissie.

De toetsingscommissie beoordeelt of de euthanasie zorgvuldig en volgens de regels is uitgevoerd. Voor euthanasie bij minderjarigen gelden aanvullende zorgvuldigheidseisen.

Is een arts verplicht een verzoek om euthanasie in te willigen?

Een arts is niet verplicht een verzoek tot euthanasie of hulp bij zelfdoding in te willigen. Een arts is wel verplicht om als het kan het lijden van de patiënt te verminderen en het leven van de patiënt te behouden. Het uitvoeren van euthanasie gaat in tegen deze verplichting. Een arts kan daarom niet verplicht worden mee te werken aan euthanasie. Ook een verpleegkundige kan niet verplicht worden hieraan mee te werken. Als de arts niet mee wil werken aan euthanasie, zal hij de patiënt doorverwijzen naar een andere arts.

Er kan een situatie ontstaan waarin een patiënt niet meer in staat is de eigen belangen te behartigen. Dat kan plotseling zijn, bijvoorbeeld door een ongeval of geleidelijk gaan, door een ernstige voortschrijdende lichamelijke of geestelijke ziekte. Met een schriftelijke wilsverklaring kan bereikt worden dat in dergelijke situaties beslissingen over de behandeling zoveel mogelijk worden genomen, zoals de patiënt dat zelf gewild zou hebben als deze nog in staat zou zijn geweest een beslissing te nemen. In de wet is rechtskracht toegekend aan een dergelijke schriftelijke verklaring. Het gaat daarbij om een verklaring waarin de patiënt bepaalde behandelingen of handelingen weigert. Zo kan de patiënt bijvoorbeeld vastleggen onder welke omstandigheden hij/zij niet meer gereanimeerd wilt worden.

Een wilsverklaring is geldig als aan een aantal voorwaarden wordt voldaan. Alleen personen die 16 jaar of ouder zijn kunnen een wilsverklaring opstellen. Daarbij moet deze vrijwillig zijn opgesteld op een moment dat de patiënt wilsbekwaam was. De verklaring moet betrekking hebben op specifieke, duidelijk omschreven ziekte(n) en/of op een specifieke behandelvraag.

Tot slot moet de verklaring gedateerd en door de patiënt getekend zijn. In het algemeen geldt dat een arts volgens de geldende verklaring dient te handelen. De artsen in ons ziekenhuis zullen een verklaring respecteren, ook wanneer het geval zich zou voordoen dat de familie of wettelijke vertegenwoordiger van de patiënt een andere mening heeft. De arts kan afwijken van de verklaring wanneer hij van mening is dat daar gegronde redenen voor zijn. Zo kan het zijn dat de arts bijvoorbeeld niet overtuigd is van de geldigheid en toepasbaarheid van de verklaring. Verder kan men in een acute situatie genoodzaakt zijn om toch te handelen, omdat er geen tijd is om na te gaan of een verklaring aanwezig is dan wel er geen tijd is om deze te interpreteren. Het opstellen van een wilsverklaring is vaak niet eenvoudig. U kunt uw behandelend arts of huisarts vragen daarbij te helpen. Ook kunt u voorbeelden van dergelijke verklaringen opvragen bij patiëntenverenigingen. Bent u in het bezit van een wilsverklaring, bespreek dit dan met uw familie en behandelend arts en/of huisarts. Op deze manier kan zo goed mogelijk rekening worden gehouden met uw wensen. 

Soorten wilsverklaringen

Hieronder volgt een aantal verklaringen die een patiënt kan opstellen om zijn/haar wil in uit te drukken.

Niet-reanimeren Verklaring

In een wilsbeschikking over niet-reanimeren legt de patiënt vast onder welke omstandigheden een reanimatie niet gewenst is. Het verdient aanbeveling om tijdig een verklaring van niet-reanimeren op te stellen. Dit is vooral van belang voor situaties waarin een patiënt niet meer in staat is zelf zijn/haar wil kenbaar te maken en beslissingen in overleg met de naasten genomen moeten worden. Dit besluit wordt dan opgeschreven in het patiëntendossier, zodat het voor iedere arts en verpleegkundige duidelijk is.

Het is ook mogelijk om thuis een verklaring op te stellen, waarin een patiënt beschrijft onder welke omstandigheden hij/zij niet meer gereanimeerd wil worden. Als de arts een patiënt niet kent, kan het gebeuren dat reanimatie toch plaatsvindt, omdat de verklaring niet is gevonden en niemand de arts op de hoogte kon stellen. Is de verklaring wel bekend, dan moet deze duidelijk zijn, van recente datum (niet ouder dan 6 maanden) en voorzien van een handtekening. Zonder dat mag de arts er geen gehoor aan geven. Op ieder moment kan het besluit door de patiënt of de arts worden herroepen, bijvoorbeeld als de gezondheidstoestand van de patiënt verbetert of verandert.

Euthanasieverklaring/ Euthanasieverzoek

In een euthanasieverzoek geeft de patiënt precies aan onder welke omstandigheden hij/zij graag zou willen dat de arts euthanasie uitvoert. Het Euthanasieverzoek geeft geen récht op euthanasie. Het is een verzoek aan de arts; de arts kan en mag het verzoek weigeren.

Een euthanasieverzoek mag slechts voor één uitleg vatbaar zijn. Een goed geformuleerd euthanasieverzoek kunt u onder andere vinden bij de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE). De NVVE verstrekt ook verklaringen voor een behandelverbod en een volmacht, alsook een niet-reanimerenpenning.

Levenswensverklaring

In een levenswensverklaring legt de patiënt vast dat hij/zij geen euthanasie wilt. Met een levenswensverklaring voorkomt de patiënt dat anderen over het levenseinde beslissen als hij/zij ernstig ziek is. De levenswensverklaring is een uiterste wilsbeschikking met betrekking tot medische en verpleegkundige zorg voor situaties waarin de patiënt zijn/haar wil zelf niet meer kan uiten.

Voordat een arts een behandeling kan starten, moet de patiënt eerst om toestemming worden gevraagd. Maar zo´n toestemming kan alleen gegeven worden als de patiënt in staat is om de eigen wil te vormen en te uiten. Door ziekte of een ongeval (denk bijvoorbeeld aan een vergaand stadium van dementie of een coma) kan de patiënt wilsonbekwaam raken, zodat het vormen en uiten van de wil niet meer mogelijk is. Toch moeten er dan soms beslissingen worden genomen over een eventuele medische behandeling. Dan is het een goede zaak als de patiënt van tevoren zijn/haar wil kenbaar heeft gemaakt door middel van een levenswensverklaring.

In de levenswensverklaring kunt u als aangeven dat:

• u optimale medische en verpleegkundige zorg wilt, gericht op genezing;
• u als genezing niet meer mogelijk is, optimale verzorging wenst, gericht op uw welbevinden, verlichting van lijden en behoud van de bestaande situatie;
• geen behandelingen worden nagelaten op grond van een oordeel over de verdere zinvolheid van uw leven;
• levensbeëindiging voor u geen optie is om lijden op te heffen;
• u niet wilt dat er levensverlengende maatregelen worden getroffen als het stervensproces onomkeerbaar is ingetreden;
• de arts omtrent te nemen beslissingen uitvoerig en zorgvuldig overlegt met familie of een andere vertegenwoordiger;
• het medisch dossier na uw overlijden mag worden ingezien (na toestemming van uw nabestaanden) als daarvoor een goede reden is. Een voorbeeld van een levenswensverklaring kunt u vinden bij de Nederlandse Patiënten Vereniging (NPV).

Bij de hierna genoemde instanties kunt u terecht voor meer informatie

• Nederlandse Patiënten/Consumenten Federatie (NP/CF)
  Postbus 1539
  3500 BM Utrecht
  Telefoonnummer: (030) 297 03 03
  www.npcf.nl
• Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg, Venlo e.o.
  Postbus 198 
  5900 AD Venlo
  Telefoonnummer: 06 - 512 970 70
  www. vptzvenlo.nl
• Vrijwillige terminale Zorg noordelijk Noord-Limburg Venray e.o. 
  Kennedyplein 1
  5801 VH Venray 
  Telefoonnummer: (0478) 526 385 / 06-55790271
• Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE)
  Postbus 75331
  1070 AH Amsterdam
  Telefoonnummer:0900-6060606 (€ 0,10 per min.)
  www.nvve.nl
• Stichting Levenswensverklaring van de Nederlandse Patiënten Vereniging (NPV)
  Postbus 178, 3900 AD Veenendaal
  Telefoonnummer: (0318) 54 78 88, 
  www.npv.nl

Heeft u na het lezen van deze informatie nog vragen? Stel ze aan uw arts.

Ziet u een typfout, een taalkundige fout, of heeft u moeite met de leesbaarheid? Mail dit dan naar communicatie@viecuri.nl zodat we onze website begrijpelijker en toegankelijker kunnen maken.

Deze informatie is algemeen en geen behandeladvies. De informatie is ook geen vervanging van de afspraken die tussen patiënt en zorgverlener zijn gemaakt. VieCuri kan niet aansprakelijk worden gesteld voor schade als gevolg van mogelijke onjuistheden;